මාදින්නාගොඩට තෙරුවන් සරණයි Part2

ඒ දවස් වල අහස වලාකුලෙන් තොර සමහරදා උදේ පාන්දරට පාලමේ මාදින්නාගොඩ පැත්තේ ඉදන් බලනකොට ඈතින් සමනළ කන්ද පේනවා. අපි එතන ඉඳන් සිරීපාදේ වඳිනවා. දැන් ඉතින් හතර වටේ උස බිල්ඩින් නිසා ඒ දර්ශනෙත් වන්දනාවත් ඉවරයි. 

ලී පාලම අබලන් වෙනකොට එතෙන්ට ආවා බැරල් පාලමක්. ඒ කියන්නේ හිස් තෙල් බැරල් එකට තියල උඩින් ලී දාපු පාලමක්.  ඔයේ වතුර අඩු වැඩි වෙනකොට ඒක උස් පහත් වෙනවා. ඔය ගලපු කාලෙට ඒ පැත්තෙන් රාජගිරියට යන්න අමාරු නිසා අපි යන්නේ මහ නියර හරහා. සමහර වෙලාවට ඒ පැත්තත් ගලල. අපි එතකොට සපත්තු ගලවල කලිසම් නවාගෙන මහ නියර හරහා යනවා රාජගිරියට බස් එකක අල්ල ගන්න. ඒ බැරල් පාලමෙන් පස්සේ අලුත් පාලමක් හයි කළා එක වාහනයක් විතරක් යන්න පුළුවන්. මාදින්නාගොඩට අලුත් වුනාට එක කොහෙන් හරි ගලවපු පලවෙනි ලෝක යුද්දෙ කාලේ පෙනුම තියෙන පාලමක්.

ඒ කාලේ නැති වුනාට කලක් යනකොට  ඒ පාලම  පාචිච්චි කරන වාහන සංඛ්‍යාව ක්‍රමයෙන් වැඩි වුනා.  අයි ඩී එච්, කොලොන්නාව, තලවතුගොඩ වගේම කැලණිය කිරිබත්ගොඩ පැතිවල අයත් කැළණි ගඟ පැනල කොළඹ යන්න ෂෝර්ට් කට් එකක් විදිහට මේ පාලම පාවිච්චි කළා. මේ වෙනකොට දවසකට වාහන තුන් හාරදාහක් උදේ හවා මේ පාලමෙන් යනවා. කොච්චර යනවද කියනවනම් පාලම දෙපැත්තෙ පොලිස් නිලදාරීන් දෙන්නෙක් දාල ඉන්නවා උදේ හවා ට්‍රැෆික් කොන්ට්‍රෝල් කරන්න. නැත්නම් එක විනාඩියට හැතැප්මෙක විතර වාහන පෝලිමක් හැදෙනවා. පාලම එන්න එන්නම අබලන් වුනත් නගර සබාවෙන් හරි ආණ්ඩුවෙන් හරි කිසිම දෙයක් කරේ නැහැ. කවුරුත් දන්නවා ලඟදි දවසක වාහන දෙක තුනක් එක්ක මේ පාලම දියවන්නා ඔයට  කඩාගෙන වැටෙනවා කියල.

ඒකටම හරියන්න කෝට්ටේ මහ නගර සබාවෙන් ඊයෙ පෙරේදා පාලම අයිනේ බෝඩ් එකක් ගහල තියෙනවා ඒ එතෙන්ට වෙනකල් අයිති කොට්ටෙට නිසා. ඒකේ ලියල තියෙන්නේ මෙහෙමයි. " කෝට්ටේ නගර සභා සීමාවෙන් ඉවතට යන ඔබ සැමට තෙරුවන් සරණයි.

කෝට්ටේ නගරාධිපති තුමා  කොච්චර බිසී වුනත් විහිළු වලටත් එතුමාට වෙලාවක් වගේම හොඳ සෙන්ස් එකකුත් තියෙන වග පේනවා..........

මාදින්නාගොඩට තෙරුවන් සරණයි Part1

මාදින්නාගොඩ කියන්නේ රාජගිරියෙ තියෙන පැරණි ගමක්. ඒ  ගමේ වැඩිහරියක් වටවෙලා තියෙන්නේ දියවන්නා ඔයෙන්. එක පැත්තක් මායිම් වෙන්නේ කොළොන්නාවේ බන්ට් එකෙන් ඉවරවෙන වෙල් යායකට. එක පැත්තක් කෙලවර වෙන්නේ මහ නියරට. එකියන්නේ අයි ඩී එච් පැත්තයි අඹගහ හන්දියයි අතර දිවෙන පාරට. අනික් පැත්ත කොටියාගොඩ වෙල් යායට. මාදින්නාගොඩ  ඉඳලා බොරැල්ලට වාහනෙකින් විනාඩි හත අටකින් යන්න පුළුවන්. අපේ අම්මගේ තාත්තා මාතර ඉඳන් ඇවිල්ලා ඉඩම් කඩම් අරගෙන ගෙවල් දොරවල් හැදුවේ මාදින්නාගොඩ. ඉතින් අපේ අම්ම ඉපදුනෙත් එහෙ. අම්මගෙ අම්මා, ඒ කියන්නේ මාදින්නාගොඩ ආච්චි ජීවත් වුනේ එහෙ. මම ඉපදිල අවුරුදු විස්සක් යනකල් ජීවත් වුනේ මරදානේ පොලිස් නිවාසවල නිසා අපි ඉඩ ලැබුණු  වෙලාවල වගේම ඉස්කෝලේ නිවාඩුවට යන්නෙත් එහෙ.

ඒකාලේ රාජගිරියේ හන්දියේ කෝට්ටේ පාරයි රාජගිරිය පාරයි යා වෙන තැන ලොකු බෝ ගහක් තිබුනා. එතනට කිවුවේ බෝගහ හන්දිය කියලා. අපි බොරැල්ලෙන් බස් එකේ ඇවිල්ල ඒ හන්දියෙන් බැහැල රාජගිරිය පාර දිගේ ඇවිදගෙන යනවා මාදින්නාගොඩ යන්න. එහෙම යනකොට හේවාවිතාරණ විද්‍යාලය දකුණු පැත්තේ හම්බුවෙනවා. ඒක අනගාරික ධර්මපාල තුමා ආරම්භ කරපු පාසලක්. එකේ අපේ අම්මා ඉගෙනගෙන ඉවරවෙලා උගන්නලත් තියෙනවා. අම්මා ඒ කාලේ ආඩම්බරයෙන් කියපු දෙයක් තමයි මහගම සේකර මහත්තය අම්ම එක්ක එක ගුරු මණ්ඩලයේ හිටියා කියන එක. ඉතින් ඒ පාර  දිගේ විනාඩි දහයක් විතර යනකොට දකුණු පැත්තට හම්බු වෙනවා මාදින්නාගොඩ පාර. එකේ තව විනාඩි දෙක තුනක් යනකොට  හරිම සුන්දර දර්ශනයක් පෙනෙන්න ගන්නවා. ඒ දියවන්නා ඔයත් ඒ මායිමේ  තියෙන මාදින්නාගොඩ ග්‍රාමයත්. ඒ සුන්දර දසුන බලන්න එතෙන්ටම එන්න ඕනේ. රාජගිරිය පාරත් මාදින්නාගොඩත් යාකරලා පාලමක් තියෙනවා. එකේ දිග මීටර පනහක් විතර ඇති. අපි පොඩිකාලේ එතැන තිබුනේ අඩියට ලී දාපු කෙට්ටු පාලමක්. එකේ දෙන්නෙකුට මාරු වෙන්න විතරයි ඉඩ තිබුනේ. සමහර තැන් වල ලී පටි ගැලවිලා ඔයේ වතුර පේනවා. එතනින් යනකොට වැඩිය බිම බලන්නේ නැතුව පැන ගන්නවා. අපේ ලොකු අම්මගේ පුතා සුනිල් අයියා පාලමේ යනකොට ඒ ලී නැති හිඩැසකින් කකුල ඇතුලට ගිහිල්ල ඉතුරු ජීවිත කාලෙම පොඩි ඇදයක් එක්ක තමයි ජීවත් වුනේ. ඒ කාලේ මුළු දියවන්නා ඔයම ජපන් ජබර වලින් වැහිලා තිබුණු නිසා ඔයට වැටුණු කෙනෙක් ආයේ ගොඩ එනවා බොරු.

ටිකට් ගන්න නෝ ටිකට්

ටිකට් ගන්න නෝ ටිකට්

කාලෙකට පස්සෙ ගිය සුමානේ බස් එකකට නැග්ගා තොරණ හන්දියෙන් බොරැල්ලට එන්න. ඉඳගෙන යන්න තියෙනවනම් බස් එකේ යන එකත් එක්තරා ජොලියක්. හැබැයි අර මම කලින් කිවුවා වගේ බස් වල හයි කරලා තියෙන නලාව නම් ගලවන්න ඕනේ. ටික වෙලාවකින් කොන්දොස්තර මහත්තය  ටිකට් ටිකට් කියාගෙන ආවා. මගේ අතේ රුපියල් විස්සක් තිබුනා. මම ඇහැවුව බොරැල්ලට කීයද කියලා . මගේ අතේ තිබුනු විස්ස බලල මිනිහ කිවුව ඒගාන තමයි කියලා. රුපියල් විස්සත් උදුරගෙන වගේ මිනිහ ගියා යන්න. ටිකට් ගන්න කිවුවට දෙන්න කෙනෙක් නැහැ.

ආයේ මිනිහ මගේ පැත්තට එනකම් ඉඳල ඇහැවුව කෝ ටිකට් එක කියල. ඒක ඇහුන්නැහැ වගේ මිනිහ ඇහුව 'මොකක්ද' කියල. මම ආයේම කිවුවා "ටිකට් එක" කියල. මිනිහ මුකුත් නොකියා ඩයිවර් ලඟට ගිහිල්ල එතන උඩ තියෙන කබඩ් එකෙන් ටිකට් මැෂිමක් එලියට ගත්තා. එකට මොන මොනවද කළා. ආපහු මැෂිම තිබුණු තැනටම දැම්ම. දාලා මන් ලඟට ඇවිල්ලා කිවුවා ' මහත්තය ඒකේ බැටරි බැහැල ' කියල . මම ඇහැවුවා "කවද්ද බැටරි බැස්සේ" කියල. මිනිහ මුකුත් නොකිය යන්න ගියා. මම බොරැල්ලෙන් බහින කල්ම මිනිහ මගේ ලඟින් ගියේ අහක බලාගෙන. බහිද්දී මම කිවුවා " මල්ලී ඉක්මනට බැටරි දාගන්න නැත්නම් බස් එකෙත් බැටරි බහීවි කියලා. එහෙම කියද්දී මම හිටියේ ෆුට් බෝඩ් එකට කිට්ටු වෙලා පැනල දුවන්න බලාහෙන.

හවස තව බස් එකකට නැග්ගා. එකේ ටිකට් මැෂිම කැඩිලා රෙපයාර් කරන්න දීලාලු.

ඒ බස් දෙකේම තිබුණු සමාන කම තමයි කොන්දොස්තරට සල්ලි දීපු කිසි කෙනෙක් ටිකට් නොඉල්ලපු එක. මම ටිකට් එක ඉල්ලුවාම ළඟපාත ඉන්න අය මෝඩයෙක් දිහා බලනවා වගේ මගේ දිහා බලනවා දැක්කා.

කොහොම වෙතත් ඒ බස් දෙකේ අයිති කාරයන්ට අබ සරනයි. අඩුම ගානේ මාසේ ෆිනෑන්ස් ගෙවන්න පුළුවන් ගානක් පිල්ලි යැවෙනවා. ආණ්ඩුවට ලැබෙන්න තියෙන ආදායම් බදු පිල්ලි යනවා.

ටිකට් ඉල්ලන්න ගිහිල්ලා ඉස්පිරිතාලෙට ටිකට් එකක් ලැබෙන්න තියෙන ධාරිතාවය වැඩි හින්දා ඊට පස්සෙ බස් එකේ යනකොට කොන්දට සල්ලි දෙනවා විතරයි. ටිකට් නම් ඉල්ලුවේ නැහැ. 

වෙල්කම් ටු ශ්‍රී ලංකා බයි අනුර හෑගොඩ

වෙල්කම් ටු ශ්‍රී ලංකා බයි අනුර හෑගොඩ 

ගිය සුමානෙ ලංකාවට ඇවිල්ල කටුනායක එයාර් පෝට් එකෙන් එලියට එනකොට, ජනවාරි අට වෙනිදට පස්සෙ ගහල තියෙන තොරණ යටින් අවා. තොරණේ මැද ගහල තියනවා මෛත්‍රී මහත්තයගේ පින්තුරයක් . යටින් ලියල තියෙනවා "වෙල්කම් ටු ශ්‍රී ලංකා WLECOME TO SRI LANKA " කියලා. ඒක හොඳයි. ලස්සනයි. ඒ එක්කම මතක් වුනා දැනට මාස දෙකකට ඉස්සෙල්ල කටුනායකින් පිටත් වෙන්න ඔය තොරණ යටින්ම යනකොට පෙනුණු මෛත්‍රී මහත්තයගේ පින්තුරයට යටින් ලියල තියෙන්නේ මොකක්ද කියල බලන්න . මොකද එදා වාහනේ හයියෙන් ගිය හින්ද කියවගන්න බැරිවුණා. මේ සැරේ තොරණ පාස් වුනාම මම ඔලුව හරවලා බැලුව. ඒ ගහල තියෙන්නෙත් වෙල්කම් ටු ශ්‍රී ලංකා WELCOME TO SRI LANKA කියලමයි. ඒ කියන්නේ ලංකාවට එනකොටයි ලංකාවෙන් පිට වෙලා යනකොටයි දෙකටම ගහල තියෙන්නෙ WELCOME TO SRI LANKA කියල.  මෛත්‍රී මහත්තය ඒක දැක්ක නම් එතුමාට තදවෙනවා. ඇයි එතුමාගේ පින්තුරේ යටින් එහෙම ලියල තියෙනකොට එතුමාමනේ අහුවෙන්නේ. කමක් නැහැ ඕක ඔච්චර ගණන් ගන්න එපා අනුර .

ආ තවදෙයක්. කටුනායක හයිවේ එකේ කොළඹ පැත්තේ ඉඳල යනකොට පාරේ පැත්තේ තියෙන සයින් බෝඩ් වල කටුනායක පුත්තලම ආදී වශයෙන් ගහල තියෙනවා. ඒකෙම තියෙනවා ගුවන් යානයක රූපයක්. ඒ මේ පාරේම ගුවන් තොටුපොල තියෙනවා කියල පෙන්නන්න. නමුත් ඒ ගුවන් යානයේ ඔලුව තියෙන්නේ මුහුද පැත්තට හැරිලා. ඒකියන්නේ ගුවන් තොටුපොල තියෙන්නේ කලපුව පැත්තේ කියලා. කටුනායකට කිට්ටුවනකොට ඒ රූපය පුත්තලමට හැරෙන පාරට යොමුවෙනවා. නොදන්නා කෙනෙක් හිතන්නේ එයාපෝර්ට් එක එක්කෝ මුහුදේ නැත්නම් පුත්තලම පැත්තේ කියලා. වෙන රටවලත් ගුවන් තොටුපොළට යන පාරවල ඔහොම ගුවන් යානා රූප තියෙනවා. නමුත් ගුවන් තොටුපොල තියෙන පැත්තට තමයි රූපයේ ඔලුව දාලා තියෙන්නේ. ඔය වැරදි සයින් එක දැක දැක අපේ නිලදාරියෝ කී දෙනෙක් රට ගිහිල්ල ඇත්ද?  හැබැයි ඒගොල්ලන්ගේ ඔලුව තියෙන තැනනම් මගෙන් අහන්න එපා. 

කටුනායක රුපියල් තුන්සීය

කටුනායක රුපියල් තුන්සීය 

පිට රට යන කෙනෙක් එක්ක කටුනායක ගුවන් තොටුපොල ඇතුලට එන අයගෙන් රුපියල් තුන්සීයක් ගන්න එක හොඳයි. නැතිනම් අපේ සංස්කෘතියේ හැටියට මගී පයර්යන්තයේ ඇඟිල්ලක් ගහන්න බැරිවෙනවා. මම ලෝකයේ ගුවන් තොටුපොළවල් පණහකට විතර ගිහින් තියෙනවා. එත් ඇතුලට යන්න සල්ලි ගන්න එකම ගුවන් තොටුපොල කටුනායක කියලයි මම හිතන්නේ. මම වැරදි වෙන්නත් පුළුවන්. 

එත් රට යන කෙනා බෑග් ටික ඇතුලට දැම්මට පස්සේ අත උස්සල 'යන්නම්' කියන එක අනික් අයගේ ඔලු වලට උඩින් තමයි දකින්න පුළුවන්. චෙක් ඉන් ඒ කියන්නේ බෑග් බාර දීලා ගුවන් යානයට පිවිසෙන්න අවසර පත්රය ගන්න තැන තමන් ගේ පුතා, දුව ඥාතියා, මිතුරා ඉන්නවා බලන්න රුපියල් තුන් සීය දීල ආපු අය එක පොදීයට පොරකනවා වටේටම වහල තියෙන, පිට නොපෙනෙන වීදුරු තාප්පෙ තියෙන පුංචි ඉඩකින් . කාටවත් තේරුම් ගන්න බැහැ රජ ගෙදරත් ඇරලා තියෙන රටේ ගුවන් තොටුපොළ ඇතුලේ පිට නොපෙනෙන වීදුරු තාප්පයක් ගහල වහල තියෙන්නේ ඇයි කියල. ආරක්ෂක හේතුන් මත නම් ඒ ඉඩත් වහල දැම්මොත් තමයි හොඳ. 

 

සීගිරියේ හොඳ ටොයිලට් එකක් හදමු

සීගිරියේ හොඳ ටොයිලට් එකක් හදමු

මං ඉස්සෙල්ලම සිගිරි යනකොට මට වයස අවුරුදු පහක් විතර ඇති. දැන් වෙනකොට හත් අට සැරයක් ගල උඩටම නැගලත් ඇති. ගිය මාසෙත් මුනුබුරාවත් ඇදගෙන, උස්සගෙන උඩටම ගියා. ගල උඩදී මිනිහට ටොයිලට් යන්න ඕනේ උනා. මොනව කරන්නද මාලිගය තිබුණු තැන කෙරවලකට නිදහස් කරලා ඇරියා. කාශ්යප රජතුමා හිටියනම් හිස් ගැසුම් කන්නයි වෙන්නෙ.

මම පොඩි කාලේ ඉඳලම කල්පනා කරනවා මේ ගල උඩ තියෙන ගරා වැටුණු ගොඩනැගිලි ටික ආපහු හදල දාන විදියක්. සාමාන්යයෙන් නම් ගොඩනැගිල්ලක් අබලන් උනාම, ගරා වැටුණාම ආපහු තිබුණු විදිහට හදන්න උත්සාහ කරනවානේ. අනුරාධපුර, පොලොන්නරුව වගේම සිගිරියෙත් අවුරුදු දහස් ගණනක් පරණ ගොඩනැගිලි ගරා වැටිලා සමහර ඒවල අත්තිවාරම විතරයි ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ.

ආණ්ඩු වලින් අලුත් ගෙවල් හදන්න වියදම් කරන එකේ මේ ටික හදල පදල ගත්තොත් අත්තිවාරමට යන ගාන ඉතුරු කරගන්නත් පුළුවන්.

මට හරි සන්තෝසයි ඊයේ පෙරේදා ආපු ආරංචියට. ඒ, සීගිරි ගලේ උඩට නගින්න එස්කලේටරයක් ඒ කියන්නේ විදුලි පඩිපෙලක් දාන්න යනවා කියන එක. පරක්කු වෙලා හරි ඒවගේ බ්ර්ලියන්ට් අදහසක් ආණ්ඩුවට ආපු එක කොච්චර හොඳද? වයසක වගේම ආබාදිත අයටත් ලේසියෙන්ම  උඩට නගින්න පුළුවන්. දැන් ඉතින් අනෙක් රටවල් අපෙන් කොපි කරන්න ගනීවි. හිමාල කඳු මුදුන් වලට, දැනට නගින්නේ නැති වුනත් ඉස්සරහට නගින්න බලාගෙන මිසරයේ පිරමිඩ් වලට එස්කලේටර් දාන්න ගනීවි. ලංකාවෙන් උපදෙසුත් ගනීවි.

දැන් මගේ ප්ලෑනත් ක්රියාත්මක කරගන්න පුළුවන්. ඒ කියන්නේ සීගිරි ගල උඩ තියෙන ගරා වැටුණු ගොඩනැගිලි ඔක්කොම ආපහු තිබුනටත් වැඩිය හොඳට හදල ගන්නවා. ටොයිලට් වලට කොමෝඩ් හයි කරල, බිඩේ, ඒකියන්නේ පස්ස හෝදන ඒවත් හයි කරලා ගල පාමුල ඉඳලා උඩට වතුර ගන්න මෝටර් දෙකතුනක් දාන්න ඕනේ. කුස්සි වලට ඉලෙක්ට්රික් කුකර් හරි, අවන් එක්ක ගෑස් ලිප් හරි හයි කරලා ග්රනියිට් ටොප් එකක් දාන්න ඕනේ. සොලාර් පැනල් දාලා විදුලිය අරගෙන ෆුල් ඒසී කරන්න ඕනේ. එතකොට සුද්දෝ සීගිරි නැග්ගහම පෙනෙයි අපි ගරා වැටුණු ජාතියක් නොවන වග.කොහොමත් සිගීරිය අයිති රජයට හින්දා කට්ටියට හොලිඩේ බංගලාවකට පාවිච්චි කරන්නත් පුළුවන්. අප්සෙට් දාගත්තාම ඕනනම් හැංගිලා ඉන්නත් පුළුවන්. වෙන කෙනෙක් මේ යෝජනාව ඉදිරිපත් කරන්න ඉස්සෙල්ල මම ඇක්ෂන් ගන්න ඕනේ.

කවුරු හරි මට සංස්කෘතික ඇමති තුමාගේ ඇඩ්රස් එක ඉක්මනට එවනවද?

පෙම් හදවත පාරලා මෝරන පෙම මෝරවා වැලන්ටයින් මාමා එනවා.

හෑගොඩගේ බ්ලොගය

පෙම් හදවත පාරලා මෝරන පෙම මෝරවා වැලන්ටයින් මාමා එනවා.

උදේම අම්මව රවට්ටලා ගත්තු රුපියල් සීයත් සාක්කුවේ දාගෙන පොඩි පුතා පාරට බැස්සා, අද අති විශේෂ දවසක්. "දුවමු මචං වික්ටෝරියා පාක් එක පැත්තට, එහාට වහින්න යනවා රත්තරන් වැස්සක්". ඒ වැස්සේ හිතේ හැටියට තෙමි තෙමී නටන්න පොඩි පුතා යනවා පුතෙය වගේ යාලුවන්ගේ කරට උඩින් අත දාගෙන. ලිප්ටන් වට රවුම ළඟ මෙලෝ සිහියක් නැතිව කට්ටියක් බෝඩ් ලියනවා. 'ආදරේ කරන්න ඉඩ දියව්', ප්'රේමයේ ස්වයං තීරණ ගැනීමේ අයිතියට සටන් කරමු' , ප්රේමයට අකුල් හෙලන දුෂ්ට වැඩිහිටියන් භංග වේවා' , දේශයේ ප්රේමවන්තයෙනි අන්තිමා සටනටා  සැරසියාව්'.
අපේ පුතෙයත් වචනයක් දැම්මා. "අපි තව ලියමුද 'අසිරිමත් දෙයකි මේ ලොව ප්රේමය නමිනා' කියලා. එහෙමත් නැත්නම් 'නැත ලොවේ රසඳුනා ආදරේ සේ සුවදෙනා' කියල ඩොක්ටර් සරච්චන්ද්ර ලියුව වගේ?". " කවුද හලෝ ඩොක්ටර් සරච්චන්ද්ර කියන්නේ?" "එහෙමනම් ලියමු මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න වගේ " ප්රේමය නම් රාගයෙන් තොර සඳ එළිය සේ අචින්ත්යයි පාරිශුධ්දයි සුරම්යයි' කියලා". "ආ...මාත් මේ සුරම්ය එනකල් තමයි බලං ඉන්නෙ." ...මෙන්න එනව කියනකොටම, රම්යලා, සුරම්යලා, සුභාලා රත්තරන් වැස්සේ තෙමෙන්න බලාගෙන. ඇතුළුවීම රුපියල් පනහයි. පිටවීම නොමිලේ.

" ආදරේ කියන්න දන්නෙ නෑ..... ආදරේ කරන්න දන්නෙ නෑ..." අපේ පුතෙය සින්දුවක කෑල්ලක් කියා කියා  කරකැවෙනවා. ඇත්තටම ඒ දන්නෙ නැති හින්දා නේද මේ වගේ විශේෂ දවසක් ඕනෙ වෙන්නෙ. ප්රේමවන්තයෝ එක්ක දෙන්නා එකතු වෙනවා. අහා! බලන්න  පෙම් දිනයේ අසිරිය! සමහර පෙම්වතියො තවම කුලැටියි. ලජ්ජාවෙන් ලේන්සු කොන වික විකා යනවා රත්තරන් වැස්සේ තෙමෙන්න.
" දුටුදා ඉඳලා ලුහු බැන්දා...දන්නවාද මම පෙම් බැන්දා.." කවුද මේ එන්නේ කුඹුරක්  බලාගෙන උදැල්ලක් කර තියාගෙන. මෑන් සින්දුවේ ඉතුරු කෑල්ල කිවුවා. "දන්නවාද මම රන්බණ්ඩා".

' රහසේ බැඳී පෙම් හෙලිවූ දා .... පෙම් රසේට වේදෝ බාදා.." මොන රහසක් ද? මොන බාදා ද? දැන් අපි ප්රේම කරන්නේ ප්රසිද්ධියේ. මුළු ලෝකෙටම පෙනෙන්න. මෙන්න එකට දිනයකුත්. අපේ ආච්චිලගෙ කාලේ වගේ නෙමෙයි. ආචිචිල සීයලා දන්න කෙහෙල්මල් ප්රේමයක් තියෙනවයි?

බඩ ගුරු ගුරු ගානවා. බඩගින්න වැඩි කමට කලන්තේ හැදීගෙන එනවා වගේ. අම්ම උදේ තම්බල දුන්නු පිට්ටු කෑලි දෙක දිරවලා ඇති. ප්ලේන්ටියක් වත් ගැහුවනම්! සුරම්යට චොකලට් එකක්වත් අරන් දෙන්න විදිහක් නැහැ. පන්නිපිටියට යන්න බස් එකට ගානට තියෙන්නෙ. පුතෙයට මතක් උනා මිල්ටන් පෙරේරාගේ පරණ සින්දුවක්. "ඔබේ අත රැගෙන මහා පාරේ සිඟා කෑමේ වුවද එනවා" .

සංගීතය ප්රේමේ ආහාරය කියලා කියනවානේ. හැබෑවම තමයි සින්දු ඇහෙනකොට බඩ පිරෙනවා වගේ. සංගීතය ටිකක් කන්න හිතයි. ලංකාවේ සංගීතය කාපු අය හුඟක් ප්රේම කරන්න ඇති. ප්රේම කරන ගමන් බඩගින්නට සංගීතය කන්නත් ඇති.

සාලිය, අසොකමාලාගේ අතින් අල්ලාගෙන ගේට්ටුව ළඟ ඉන්නවා ඇතුළු වෙන්න බයේ. දීඝ ගාමිණි කඹයක් අතින් අරන් ගේට්ටුව ළඟ එහාට මෙහාට කැරකෙනවා ඇතුලට පැන ගන්න විදියක් නැතිව. උන්මාද චිත්රා ඇතුලේ.

හා මල් පිපෙන්නෙ ගඟ ගලන්නෙ හඬ නගා ....සෝබාව දේ මෙපුර.....රෝසා රෝස සාය උස්සා නටාපන්....ප්රේමවන්තයින් නන්ස්ටොප් කැසට් එකට නොනවතින නැටුමේ.
වසී රත්තරන් වැස්සක් වතුපිටි ඇළ දොළ ගං ඉවුරු දෙගොඩ තලා මහා මුහුද කරා. මුහුද? කෝ කරුණා. කරුණා මුහුදේ නාමු ගිලීලා..... පුතෙය නටනවා උදැල්ලට කැපිච්ච පණුවා වගේ කොල්ලො කෙල්ලො ගොඩේ ඇඹරි ඇඹරී. වැලන්ටයින් මාමා ත්රී රෝස් එකක් බිබී වැටට හේත්තු වෙලා හිනාවෙවී බලන් ඉන්නවා. කට්ටියම රත්තරන් වැස්සට තෙමිලා බත් වෙලා. ඉහින් කණින් වතුර බේරෙනවා. 'අන්න මල්ලි මෙහි එනවා...යමු යමු හනිකට මාලා.... දැන් තෙමුණ ඇති.... පුතෙය දුවල ගිහින් පොල් පටවපු ප්රවේට් බස් එකේ එල්ලුනා. රායිට්...යං...! යනවානම් අනේ මං අරන් යන තැනකට යන්න රත්තරන්. සුරාම්යා පාරේ. බස් එක හයිලෙවල් රෝඩ් එකේ පිඹලා යනවා.

අතේ තිබුණු 'අන්තිමා සටනටා සැරසියාවූ' පෝස්ටරය රෝල් කරලා ගේ ළඟ තිබිච්ච බෝක්කුවක් අස්සේ ගහල පුතෙය ගෙට ගොඩ වුනේ "අනේ අම්මේ කන්න මුකුත් නැද්ද" කියලා අහගෙන. අම්ම කුස්සියේ ලිප ළඟ ඉඳන් එබිලා බැලුවා. මේ ඉන්නේ පුතෙය තෙමිච්ච කුකුළා වගේ. "උඹත් ගියාද මයෙ පුතේ රත්තරන් වැස්සෙ තෙමෙන්න? අර මගේ චීත්තයක්අරගෙන ඔය ඔලුව හොඳට පිහිදා ගනින්. නැතිනම් උඹට උන සන්නිපාතෙ හැදේවි. මං ඉඟුරු කොත්තමල්ලි හැළියක් ලිපේ තියන්නම්. උඹට බතල ටික තැම්බෙනකම් ඉවසන්න බැරි නම් රේඩියෝ එක දාගෙන සංගීතෙ ටිකක් කාපන්.