හෑගොඩගේ බ්ලොගය
පෙම් හදවත පාරලා මෝරන පෙම මෝරවා වැලන්ටයින් මාමා එනවා.
උදේම අම්මව රවට්ටලා ගත්තු රුපියල් සීයත් සාක්කුවේ දාගෙන පොඩි පුතා පාරට බැස්සා, අද අති විශේෂ දවසක්. "දුවමු මචං වික්ටෝරියා පාක් එක පැත්තට, එහාට වහින්න යනවා රත්තරන් වැස්සක්". ඒ වැස්සේ හිතේ හැටියට තෙමි තෙමී නටන්න පොඩි පුතා යනවා පුතෙය වගේ යාලුවන්ගේ කරට උඩින් අත දාගෙන. ලිප්ටන් වට රවුම ළඟ මෙලෝ සිහියක් නැතිව කට්ටියක් බෝඩ් ලියනවා. 'ආදරේ කරන්න ඉඩ දියව්', ප්'රේමයේ ස්වයං තීරණ ගැනීමේ අයිතියට සටන් කරමු' , ප්රේමයට අකුල් හෙලන දුෂ්ට වැඩිහිටියන් භංග වේවා' , දේශයේ ප්රේමවන්තයෙනි අන්තිමා සටනටා සැරසියාව්'.
අපේ පුතෙයත් වචනයක් දැම්මා. "අපි තව ලියමුද 'අසිරිමත් දෙයකි මේ ලොව ප්රේමය නමිනා' කියලා. එහෙමත් නැත්නම් 'නැත ලොවේ රසඳුනා ආදරේ සේ සුවදෙනා' කියල ඩොක්ටර් සරච්චන්ද්ර ලියුව වගේ?". " කවුද හලෝ ඩොක්ටර් සරච්චන්ද්ර කියන්නේ?" "එහෙමනම් ලියමු මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න වගේ " ප්රේමය නම් රාගයෙන් තොර සඳ එළිය සේ අචින්ත්යයි පාරිශුධ්දයි සුරම්යයි' කියලා". "ආ...මාත් මේ සුරම්ය එනකල් තමයි බලං ඉන්නෙ." ...මෙන්න එනව කියනකොටම, රම්යලා, සුරම්යලා, සුභාලා රත්තරන් වැස්සේ තෙමෙන්න බලාගෙන. ඇතුළුවීම රුපියල් පනහයි. පිටවීම නොමිලේ.
" ආදරේ කියන්න දන්නෙ නෑ..... ආදරේ කරන්න දන්නෙ නෑ..." අපේ පුතෙය සින්දුවක කෑල්ලක් කියා කියා කරකැවෙනවා. ඇත්තටම ඒ දන්නෙ නැති හින්දා නේද මේ වගේ විශේෂ දවසක් ඕනෙ වෙන්නෙ. ප්රේමවන්තයෝ එක්ක දෙන්නා එකතු වෙනවා. අහා! බලන්න පෙම් දිනයේ අසිරිය! සමහර පෙම්වතියො තවම කුලැටියි. ලජ්ජාවෙන් ලේන්සු කොන වික විකා යනවා රත්තරන් වැස්සේ තෙමෙන්න.
" දුටුදා ඉඳලා ලුහු බැන්දා...දන්නවාද මම පෙම් බැන්දා.." කවුද මේ එන්නේ කුඹුරක් බලාගෙන උදැල්ලක් කර තියාගෙන. මෑන් සින්දුවේ ඉතුරු කෑල්ල කිවුවා. "දන්නවාද මම රන්බණ්ඩා".
' රහසේ බැඳී පෙම් හෙලිවූ දා .... පෙම් රසේට වේදෝ බාදා.." මොන රහසක් ද? මොන බාදා ද? දැන් අපි ප්රේම කරන්නේ ප්රසිද්ධියේ. මුළු ලෝකෙටම පෙනෙන්න. මෙන්න එකට දිනයකුත්. අපේ ආච්චිලගෙ කාලේ වගේ නෙමෙයි. ආචිචිල සීයලා දන්න කෙහෙල්මල් ප්රේමයක් තියෙනවයි?
බඩ ගුරු ගුරු ගානවා. බඩගින්න වැඩි කමට කලන්තේ හැදීගෙන එනවා වගේ. අම්ම උදේ තම්බල දුන්නු පිට්ටු කෑලි දෙක දිරවලා ඇති. ප්ලේන්ටියක් වත් ගැහුවනම්! සුරම්යට චොකලට් එකක්වත් අරන් දෙන්න විදිහක් නැහැ. පන්නිපිටියට යන්න බස් එකට ගානට තියෙන්නෙ. පුතෙයට මතක් උනා මිල්ටන් පෙරේරාගේ පරණ සින්දුවක්. "ඔබේ අත රැගෙන මහා පාරේ සිඟා කෑමේ වුවද එනවා" .
සංගීතය ප්රේමේ ආහාරය කියලා කියනවානේ. හැබෑවම තමයි සින්දු ඇහෙනකොට බඩ පිරෙනවා වගේ. සංගීතය ටිකක් කන්න හිතයි. ලංකාවේ සංගීතය කාපු අය හුඟක් ප්රේම කරන්න ඇති. ප්රේම කරන ගමන් බඩගින්නට සංගීතය කන්නත් ඇති.
සාලිය, අසොකමාලාගේ අතින් අල්ලාගෙන ගේට්ටුව ළඟ ඉන්නවා ඇතුළු වෙන්න බයේ. දීඝ ගාමිණි කඹයක් අතින් අරන් ගේට්ටුව ළඟ එහාට මෙහාට කැරකෙනවා ඇතුලට පැන ගන්න විදියක් නැතිව. උන්මාද චිත්රා ඇතුලේ.
හා මල් පිපෙන්නෙ ගඟ ගලන්නෙ හඬ නගා ....සෝබාව දේ මෙපුර.....රෝසා රෝස සාය උස්සා නටාපන්....ප්රේමවන්තයින් නන්ස්ටොප් කැසට් එකට නොනවතින නැටුමේ.
වසී රත්තරන් වැස්සක් වතුපිටි ඇළ දොළ ගං ඉවුරු දෙගොඩ තලා මහා මුහුද කරා. මුහුද? කෝ කරුණා. කරුණා මුහුදේ නාමු ගිලීලා..... පුතෙය නටනවා උදැල්ලට කැපිච්ච පණුවා වගේ කොල්ලො කෙල්ලො ගොඩේ ඇඹරි ඇඹරී. වැලන්ටයින් මාමා ත්රී රෝස් එකක් බිබී වැටට හේත්තු වෙලා හිනාවෙවී බලන් ඉන්නවා. කට්ටියම රත්තරන් වැස්සට තෙමිලා බත් වෙලා. ඉහින් කණින් වතුර බේරෙනවා. 'අන්න මල්ලි මෙහි එනවා...යමු යමු හනිකට මාලා.... දැන් තෙමුණ ඇති.... පුතෙය දුවල ගිහින් පොල් පටවපු ප්රවේට් බස් එකේ එල්ලුනා. රායිට්...යං...! යනවානම් අනේ මං අරන් යන තැනකට යන්න රත්තරන්. සුරාම්යා පාරේ. බස් එක හයිලෙවල් රෝඩ් එකේ පිඹලා යනවා.
අතේ තිබුණු 'අන්තිමා සටනටා සැරසියාවූ' පෝස්ටරය රෝල් කරලා ගේ ළඟ තිබිච්ච බෝක්කුවක් අස්සේ ගහල පුතෙය ගෙට ගොඩ වුනේ "අනේ අම්මේ කන්න මුකුත් නැද්ද" කියලා අහගෙන. අම්ම කුස්සියේ ලිප ළඟ ඉඳන් එබිලා බැලුවා. මේ ඉන්නේ පුතෙය තෙමිච්ච කුකුළා වගේ. "උඹත් ගියාද මයෙ පුතේ රත්තරන් වැස්සෙ තෙමෙන්න? අර මගේ චීත්තයක්අරගෙන ඔය ඔලුව හොඳට පිහිදා ගනින්. නැතිනම් උඹට උන සන්නිපාතෙ හැදේවි. මං ඉඟුරු කොත්තමල්ලි හැළියක් ලිපේ තියන්නම්. උඹට බතල ටික තැම්බෙනකම් ඉවසන්න බැරි නම් රේඩියෝ එක දාගෙන සංගීතෙ ටිකක් කාපන්.
පෙම් හදවත පාරලා මෝරන පෙම මෝරවා වැලන්ටයින් මාමා එනවා.
උදේම අම්මව රවට්ටලා ගත්තු රුපියල් සීයත් සාක්කුවේ දාගෙන පොඩි පුතා පාරට බැස්සා, අද අති විශේෂ දවසක්. "දුවමු මචං වික්ටෝරියා පාක් එක පැත්තට, එහාට වහින්න යනවා රත්තරන් වැස්සක්". ඒ වැස්සේ හිතේ හැටියට තෙමි තෙමී නටන්න පොඩි පුතා යනවා පුතෙය වගේ යාලුවන්ගේ කරට උඩින් අත දාගෙන. ලිප්ටන් වට රවුම ළඟ මෙලෝ සිහියක් නැතිව කට්ටියක් බෝඩ් ලියනවා. 'ආදරේ කරන්න ඉඩ දියව්', ප්'රේමයේ ස්වයං තීරණ ගැනීමේ අයිතියට සටන් කරමු' , ප්රේමයට අකුල් හෙලන දුෂ්ට වැඩිහිටියන් භංග වේවා' , දේශයේ ප්රේමවන්තයෙනි අන්තිමා සටනටා සැරසියාව්'.
අපේ පුතෙයත් වචනයක් දැම්මා. "අපි තව ලියමුද 'අසිරිමත් දෙයකි මේ ලොව ප්රේමය නමිනා' කියලා. එහෙමත් නැත්නම් 'නැත ලොවේ රසඳුනා ආදරේ සේ සුවදෙනා' කියල ඩොක්ටර් සරච්චන්ද්ර ලියුව වගේ?". " කවුද හලෝ ඩොක්ටර් සරච්චන්ද්ර කියන්නේ?" "එහෙමනම් ලියමු මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න වගේ " ප්රේමය නම් රාගයෙන් තොර සඳ එළිය සේ අචින්ත්යයි පාරිශුධ්දයි සුරම්යයි' කියලා". "ආ...මාත් මේ සුරම්ය එනකල් තමයි බලං ඉන්නෙ." ...මෙන්න එනව කියනකොටම, රම්යලා, සුරම්යලා, සුභාලා රත්තරන් වැස්සේ තෙමෙන්න බලාගෙන. ඇතුළුවීම රුපියල් පනහයි. පිටවීම නොමිලේ.
" ආදරේ කියන්න දන්නෙ නෑ..... ආදරේ කරන්න දන්නෙ නෑ..." අපේ පුතෙය සින්දුවක කෑල්ලක් කියා කියා කරකැවෙනවා. ඇත්තටම ඒ දන්නෙ නැති හින්දා නේද මේ වගේ විශේෂ දවසක් ඕනෙ වෙන්නෙ. ප්රේමවන්තයෝ එක්ක දෙන්නා එකතු වෙනවා. අහා! බලන්න පෙම් දිනයේ අසිරිය! සමහර පෙම්වතියො තවම කුලැටියි. ලජ්ජාවෙන් ලේන්සු කොන වික විකා යනවා රත්තරන් වැස්සේ තෙමෙන්න.
" දුටුදා ඉඳලා ලුහු බැන්දා...දන්නවාද මම පෙම් බැන්දා.." කවුද මේ එන්නේ කුඹුරක් බලාගෙන උදැල්ලක් කර තියාගෙන. මෑන් සින්දුවේ ඉතුරු කෑල්ල කිවුවා. "දන්නවාද මම රන්බණ්ඩා".
' රහසේ බැඳී පෙම් හෙලිවූ දා .... පෙම් රසේට වේදෝ බාදා.." මොන රහසක් ද? මොන බාදා ද? දැන් අපි ප්රේම කරන්නේ ප්රසිද්ධියේ. මුළු ලෝකෙටම පෙනෙන්න. මෙන්න එකට දිනයකුත්. අපේ ආච්චිලගෙ කාලේ වගේ නෙමෙයි. ආචිචිල සීයලා දන්න කෙහෙල්මල් ප්රේමයක් තියෙනවයි?
බඩ ගුරු ගුරු ගානවා. බඩගින්න වැඩි කමට කලන්තේ හැදීගෙන එනවා වගේ. අම්ම උදේ තම්බල දුන්නු පිට්ටු කෑලි දෙක දිරවලා ඇති. ප්ලේන්ටියක් වත් ගැහුවනම්! සුරම්යට චොකලට් එකක්වත් අරන් දෙන්න විදිහක් නැහැ. පන්නිපිටියට යන්න බස් එකට ගානට තියෙන්නෙ. පුතෙයට මතක් උනා මිල්ටන් පෙරේරාගේ පරණ සින්දුවක්. "ඔබේ අත රැගෙන මහා පාරේ සිඟා කෑමේ වුවද එනවා" .
සංගීතය ප්රේමේ ආහාරය කියලා කියනවානේ. හැබෑවම තමයි සින්දු ඇහෙනකොට බඩ පිරෙනවා වගේ. සංගීතය ටිකක් කන්න හිතයි. ලංකාවේ සංගීතය කාපු අය හුඟක් ප්රේම කරන්න ඇති. ප්රේම කරන ගමන් බඩගින්නට සංගීතය කන්නත් ඇති.
සාලිය, අසොකමාලාගේ අතින් අල්ලාගෙන ගේට්ටුව ළඟ ඉන්නවා ඇතුළු වෙන්න බයේ. දීඝ ගාමිණි කඹයක් අතින් අරන් ගේට්ටුව ළඟ එහාට මෙහාට කැරකෙනවා ඇතුලට පැන ගන්න විදියක් නැතිව. උන්මාද චිත්රා ඇතුලේ.
හා මල් පිපෙන්නෙ ගඟ ගලන්නෙ හඬ නගා ....සෝබාව දේ මෙපුර.....රෝසා රෝස සාය උස්සා නටාපන්....ප්රේමවන්තයින් නන්ස්ටොප් කැසට් එකට නොනවතින නැටුමේ.
වසී රත්තරන් වැස්සක් වතුපිටි ඇළ දොළ ගං ඉවුරු දෙගොඩ තලා මහා මුහුද කරා. මුහුද? කෝ කරුණා. කරුණා මුහුදේ නාමු ගිලීලා..... පුතෙය නටනවා උදැල්ලට කැපිච්ච පණුවා වගේ කොල්ලො කෙල්ලො ගොඩේ ඇඹරි ඇඹරී. වැලන්ටයින් මාමා ත්රී රෝස් එකක් බිබී වැටට හේත්තු වෙලා හිනාවෙවී බලන් ඉන්නවා. කට්ටියම රත්තරන් වැස්සට තෙමිලා බත් වෙලා. ඉහින් කණින් වතුර බේරෙනවා. 'අන්න මල්ලි මෙහි එනවා...යමු යමු හනිකට මාලා.... දැන් තෙමුණ ඇති.... පුතෙය දුවල ගිහින් පොල් පටවපු ප්රවේට් බස් එකේ එල්ලුනා. රායිට්...යං...! යනවානම් අනේ මං අරන් යන තැනකට යන්න රත්තරන්. සුරාම්යා පාරේ. බස් එක හයිලෙවල් රෝඩ් එකේ පිඹලා යනවා.
අතේ තිබුණු 'අන්තිමා සටනටා සැරසියාවූ' පෝස්ටරය රෝල් කරලා ගේ ළඟ තිබිච්ච බෝක්කුවක් අස්සේ ගහල පුතෙය ගෙට ගොඩ වුනේ "අනේ අම්මේ කන්න මුකුත් නැද්ද" කියලා අහගෙන. අම්ම කුස්සියේ ලිප ළඟ ඉඳන් එබිලා බැලුවා. මේ ඉන්නේ පුතෙය තෙමිච්ච කුකුළා වගේ. "උඹත් ගියාද මයෙ පුතේ රත්තරන් වැස්සෙ තෙමෙන්න? අර මගේ චීත්තයක්අරගෙන ඔය ඔලුව හොඳට පිහිදා ගනින්. නැතිනම් උඹට උන සන්නිපාතෙ හැදේවි. මං ඉඟුරු කොත්තමල්ලි හැළියක් ලිපේ තියන්නම්. උඹට බතල ටික තැම්බෙනකම් ඉවසන්න බැරි නම් රේඩියෝ එක දාගෙන සංගීතෙ ටිකක් කාපන්.
