මම මේ තීරු ලිපිය ලිවුවේ 1999 දෙසැම්බර් මාසෙ ලන්ඩනයේ පළවුණු ලංකා විත්ති පුවත්පතට. අද 2015 පෙබරවාරි 26 දා ඒ ලිපිය එක අකුරක්වත් වෙනස් කරන්නේ නැතුවත් පල කරන්න පුළුවන්. ඔබලාට අවශ්යනම් දිනය මාරු කරලා කියවන්න.
කැහි ගෑණි දීලා හොටු ගෑණි ගැනීම
"ඉකේයියා ....." මේ හෙඩිම ගැන මුහුණ ඇඹුල් කරගෙන අප්පිරියාවෙන් ඔබ කියවනවා ඇත. එහෙත් අපට වූ ප්රශ්නය මීට වඩා හොඳ යමක් සොයා ගන්නට බැරිවීමයි. දහ අතේ කල්පනා කලත් ලැබුණේ නැත.
"පසු ගිය දාහත් අවුරුද්ද මුළුල්ලේ රටේ වටිනා ධනය නැති නාස්ති කරමින් දේශපාලඥයන් සඳහා ගෙන්වා ඇති සියලුම සුඛෝපභෝගී වාහන අපි බලයට පත්වූ දාට පසුවදා කොළඹ ගාලු මුවදොර පිට්ටනියට ගෙනවුත් වෙන්දේසි කර දමන්නෙමු. ....තවද , එදාම, මෙතෙක් රට විකුණාගෙන කෑ දුෂිතයන් සියල්ලන් ම රංචු පිටින් දැක්කා ගෙනැවිත් ඒ ගෝල් ෆේස් පිට්ටනියේ ම ලයිට් කණු වල එල්ලන්නෙමු. "
රටක් හදන්න නම් එවැනි නිර්බීත තීරණ ගත යුතුය. අත ගගා ඉඳලා හරි යන්නේ නැත. අපේ රට 'හරි ලයින්' එකට වැටී ගෙන එන්නේ දැන් ය. මෙතෙක් ලාංකික ජනතාව විඳි දුක් කරදර හිරු දුටු කදෝ පැණියන් මෙන් අතුරුදන් වන්නේය. හිතට පුදුම සහනයක් සහ සන්තෝෂයක් දැනිණ. ජනතාවගේ අත් පොළසන් සහ ඔල්වර හඬින් මුළු පරිසරය ම ගිගුම් දෙන්නට විය.
එල්ලෙන මළමිනී බලන්නට නම් කිසිම හිතක් නැත. එහෙත් වාහන වෙන්දේසිය නම් බැලිය යුතුමය. අප කාටත් හොරා මේ යක්කු මොන මොන විදිහේ සුඛෝපභෝගී වාහන කන්දරාවක් ගෙන්නලා ඇත්ද? දැන් ඒ සියල්ල ම දකින්නට පුළුවන. මැතිවරණයට පසුදා කඩිමුඩියේ, උදෑසනම අවදි වී යන්තම් මුහුණේ වතුර ටිකක් ගා ගෙන ගෝල්ෆේස් පිට්ටනියට දිවුවෙමු.
හොඳට සෝදිසියෙන් වටපිට බැලීමි. අහෝ පුදුමයකි! අර කිවූ මැති ඇමැති සැප පහසු වාහන එකක්වත් දකින්නට නැත. කෝ... මේ වෙන්දේසිය උදේ පාන්දරින්ම පටන් අරන් ඉවර වුණා වත් ද? ත්රී වීලරයක් හෝ බයිසිකල් කාරයෙක් ඉඳහිට ඒ මේ අත ගියේය. පිට්ටනිය පසෙක පරණ මොරිස් මයිනර් කට්ටක් 'හුචු හුචු' ගාමින් ඇන්ජිම පණ ගන්නවා ගන්නට බැරුව දහිරිය දමමින් තිබුණි. බැරිම තැන වාහනේට තල්ලුවක් දෙන ලෙස රියදුරු එතැන සිටි කඩල කාරයාගෙන් ඉල්ලනවා පෙනිණ . එය නම් අර කිවූ ආකාරයේ සුඛෝපභෝගී රථයක් විය නොහැකිය. එල්ලා ඇති දුෂිතයන් ගණන් කරනු පිණිස ලයිට් කණුවල උඩ බලමින් ගෝල්ෆේස් පිටියේ මේ කෙළවරේ සිට ඒ කෙළවර පරණ පාර්ලිමේන්තුව හරියට ඇවිද ගියෙමු. දුෂිතයෙක් තබා විදුලි සැර වැදී මැරී සිටින වවුලෙක්, කාක්කෙක් වත් ඒ එකද ලයිට් කණුවක නොවීය. සත පනහකට බෝල කඩල ගොට්ටක් ගෙන ඇටයෙන් ඇටය ගිල දමමින්, වාහන වලට අහු නොවී, සීරුවෙන් පාර පැන ගෙන, ගිනි අව්වුවේ ආපසු ගෙදර ඇවිද ගෙන ආවෙමු.
දැන් වෙනදාටත් වඩා වේගයෙන් විවිද මාදිලියේ, සැප පහසු, මිල අධික වාහන කොළඹ පටු පාරවලත් දුවයි. සූරා කෑම, ගසා කෑම වේදිකාවේ පට්ට ගැසූ, කිසිදාක අලුත් වාහනයක නොගිය අලුත් ඇමතිතුමා වාහනයේ වේගය දරාගත නොහැකිව ඒ තුල කොක්කේ එල්ලී සිටී. වායු සමනය කර ඇති නිසා ඔහුට දාඩිය දැමීමේ ප්රශ්නයක් නැත. අපි සුපුරුදු පරිදි හත් අට පොළකින් නැමී, පුද්ගලික බසයේ පාපුවරුවේ හෝ යාම සඳහා ගිනි කාස්ටක අවුවේ තුම්මුනින් බේරෙන දාඩිය පිස දමමින් බස් නැවතුමේ සිටිමු. අහෝ! මේවාට හිනා යන්නේ ද නැත. 1948 දී ලංකාවට නිදහස ලැබුණු දා පටන් අපේ රටේ දුවන පාර්ලිමේන්තු ක්රමයේ මේ දැන් වනතුරුත් මාරුවෙන් මාරුවට සිටියේ කට්ටි දෙකකි. එයින් පිට වෙන කිසිම කෙනෙක් සිටියේ නැත. ඒ කට්ටි දෙක ලංකාව නමැති කෑම මේසයට මාරුවෙන් මාරුවට වාඩි වෙති. කාලා කට්ටියක් ගිය සැණින් අනෙක් කට්ටිය වාඩි වෙති. චන්දදායකයන් හෙවත් මහජනයා කරන්නේ අර මේසෙට වාඩි වුනු කට්ටියට අත දිග ඇරලා බෙදීමය. සමහරු කන හැටි බලන් ඉන්නත් අප්පිරියය. සිංහලයා කන්න බොන්න දෙන්න ආගන්තුක සත්කාරයට රුසියෙකි. ඒ නිසා ඔවුන් කරන්නේ මේසේ ඉන්න කට්ටියට ඉස්මුරුත්තාව හැදෙන කල් කැවීමය. වැටේ වනන්න පුළුවන් තරම් කෙට්ටුවට ආ සමහරු මේසෙන් නැගිටලා යනකොට අඳුනන්නත් බැරි තරම් මහතය. කලින් කාලා ගිය අයට ආයිත් මේසයට වාඩි වෙනකල් ඉස්පාසුවක් නැත. " ඔය කෑවා මදෑ. ..දැන් ඔය කට්ටිය නැඟිට්ටවලා අපිව වාඩි කරවන්න කෝ .."හිටගෙන ඉන්න ඇත්තෝ කෑම බෙදන අයට ඇවිටිලි කරති.
දැන් මේ නැවතත් පැමිණ ඇත්තේ කෑම මේසයට වාඩි වීමට වතුර ඇල්ලීමේ වෙලාවයි. ප්රතිපත්ති මාලාවක් මුද්රණය කර බෙදා හරිනු ලැබේ. ඒවා කියවන්න වෙලාවක් ඇත්තේ කාටද? ජනතාවට ඒවා අවශ්ය නැත. ඒවා නොකෙරන බව ඔවුහු දනිති. 'කවුරු ආවත් එකයි'. එදා කී දේම අදත් ජනතාව කියති. ලබන සැරෙත් ලාංකිකයාගේ හිතට එන්නේ ඔහු හැම චන්ද වාරයකදීම මුහුණ දෙන මේ ප්රශ්නයයි. වඩා හොඳ කවුද? කැහි ගෑණි ද? හොටු ගෑණි ද?
කැහි ගෑණි දීලා හොටු ගෑණි ගැනීම
"ඉකේයියා ....." මේ හෙඩිම ගැන මුහුණ ඇඹුල් කරගෙන අප්පිරියාවෙන් ඔබ කියවනවා ඇත. එහෙත් අපට වූ ප්රශ්නය මීට වඩා හොඳ යමක් සොයා ගන්නට බැරිවීමයි. දහ අතේ කල්පනා කලත් ලැබුණේ නැත.
"පසු ගිය දාහත් අවුරුද්ද මුළුල්ලේ රටේ වටිනා ධනය නැති නාස්ති කරමින් දේශපාලඥයන් සඳහා ගෙන්වා ඇති සියලුම සුඛෝපභෝගී වාහන අපි බලයට පත්වූ දාට පසුවදා කොළඹ ගාලු මුවදොර පිට්ටනියට ගෙනවුත් වෙන්දේසි කර දමන්නෙමු. ....තවද , එදාම, මෙතෙක් රට විකුණාගෙන කෑ දුෂිතයන් සියල්ලන් ම රංචු පිටින් දැක්කා ගෙනැවිත් ඒ ගෝල් ෆේස් පිට්ටනියේ ම ලයිට් කණු වල එල්ලන්නෙමු. "
රටක් හදන්න නම් එවැනි නිර්බීත තීරණ ගත යුතුය. අත ගගා ඉඳලා හරි යන්නේ නැත. අපේ රට 'හරි ලයින්' එකට වැටී ගෙන එන්නේ දැන් ය. මෙතෙක් ලාංකික ජනතාව විඳි දුක් කරදර හිරු දුටු කදෝ පැණියන් මෙන් අතුරුදන් වන්නේය. හිතට පුදුම සහනයක් සහ සන්තෝෂයක් දැනිණ. ජනතාවගේ අත් පොළසන් සහ ඔල්වර හඬින් මුළු පරිසරය ම ගිගුම් දෙන්නට විය.
එල්ලෙන මළමිනී බලන්නට නම් කිසිම හිතක් නැත. එහෙත් වාහන වෙන්දේසිය නම් බැලිය යුතුමය. අප කාටත් හොරා මේ යක්කු මොන මොන විදිහේ සුඛෝපභෝගී වාහන කන්දරාවක් ගෙන්නලා ඇත්ද? දැන් ඒ සියල්ල ම දකින්නට පුළුවන. මැතිවරණයට පසුදා කඩිමුඩියේ, උදෑසනම අවදි වී යන්තම් මුහුණේ වතුර ටිකක් ගා ගෙන ගෝල්ෆේස් පිට්ටනියට දිවුවෙමු.
හොඳට සෝදිසියෙන් වටපිට බැලීමි. අහෝ පුදුමයකි! අර කිවූ මැති ඇමැති සැප පහසු වාහන එකක්වත් දකින්නට නැත. කෝ... මේ වෙන්දේසිය උදේ පාන්දරින්ම පටන් අරන් ඉවර වුණා වත් ද? ත්රී වීලරයක් හෝ බයිසිකල් කාරයෙක් ඉඳහිට ඒ මේ අත ගියේය. පිට්ටනිය පසෙක පරණ මොරිස් මයිනර් කට්ටක් 'හුචු හුචු' ගාමින් ඇන්ජිම පණ ගන්නවා ගන්නට බැරුව දහිරිය දමමින් තිබුණි. බැරිම තැන වාහනේට තල්ලුවක් දෙන ලෙස රියදුරු එතැන සිටි කඩල කාරයාගෙන් ඉල්ලනවා පෙනිණ . එය නම් අර කිවූ ආකාරයේ සුඛෝපභෝගී රථයක් විය නොහැකිය. එල්ලා ඇති දුෂිතයන් ගණන් කරනු පිණිස ලයිට් කණුවල උඩ බලමින් ගෝල්ෆේස් පිටියේ මේ කෙළවරේ සිට ඒ කෙළවර පරණ පාර්ලිමේන්තුව හරියට ඇවිද ගියෙමු. දුෂිතයෙක් තබා විදුලි සැර වැදී මැරී සිටින වවුලෙක්, කාක්කෙක් වත් ඒ එකද ලයිට් කණුවක නොවීය. සත පනහකට බෝල කඩල ගොට්ටක් ගෙන ඇටයෙන් ඇටය ගිල දමමින්, වාහන වලට අහු නොවී, සීරුවෙන් පාර පැන ගෙන, ගිනි අව්වුවේ ආපසු ගෙදර ඇවිද ගෙන ආවෙමු.
දැන් වෙනදාටත් වඩා වේගයෙන් විවිද මාදිලියේ, සැප පහසු, මිල අධික වාහන කොළඹ පටු පාරවලත් දුවයි. සූරා කෑම, ගසා කෑම වේදිකාවේ පට්ට ගැසූ, කිසිදාක අලුත් වාහනයක නොගිය අලුත් ඇමතිතුමා වාහනයේ වේගය දරාගත නොහැකිව ඒ තුල කොක්කේ එල්ලී සිටී. වායු සමනය කර ඇති නිසා ඔහුට දාඩිය දැමීමේ ප්රශ්නයක් නැත. අපි සුපුරුදු පරිදි හත් අට පොළකින් නැමී, පුද්ගලික බසයේ පාපුවරුවේ හෝ යාම සඳහා ගිනි කාස්ටක අවුවේ තුම්මුනින් බේරෙන දාඩිය පිස දමමින් බස් නැවතුමේ සිටිමු. අහෝ! මේවාට හිනා යන්නේ ද නැත. 1948 දී ලංකාවට නිදහස ලැබුණු දා පටන් අපේ රටේ දුවන පාර්ලිමේන්තු ක්රමයේ මේ දැන් වනතුරුත් මාරුවෙන් මාරුවට සිටියේ කට්ටි දෙකකි. එයින් පිට වෙන කිසිම කෙනෙක් සිටියේ නැත. ඒ කට්ටි දෙක ලංකාව නමැති කෑම මේසයට මාරුවෙන් මාරුවට වාඩි වෙති. කාලා කට්ටියක් ගිය සැණින් අනෙක් කට්ටිය වාඩි වෙති. චන්දදායකයන් හෙවත් මහජනයා කරන්නේ අර මේසෙට වාඩි වුනු කට්ටියට අත දිග ඇරලා බෙදීමය. සමහරු කන හැටි බලන් ඉන්නත් අප්පිරියය. සිංහලයා කන්න බොන්න දෙන්න ආගන්තුක සත්කාරයට රුසියෙකි. ඒ නිසා ඔවුන් කරන්නේ මේසේ ඉන්න කට්ටියට ඉස්මුරුත්තාව හැදෙන කල් කැවීමය. වැටේ වනන්න පුළුවන් තරම් කෙට්ටුවට ආ සමහරු මේසෙන් නැගිටලා යනකොට අඳුනන්නත් බැරි තරම් මහතය. කලින් කාලා ගිය අයට ආයිත් මේසයට වාඩි වෙනකල් ඉස්පාසුවක් නැත. " ඔය කෑවා මදෑ. ..දැන් ඔය කට්ටිය නැඟිට්ටවලා අපිව වාඩි කරවන්න කෝ .."හිටගෙන ඉන්න ඇත්තෝ කෑම බෙදන අයට ඇවිටිලි කරති.
දැන් මේ නැවතත් පැමිණ ඇත්තේ කෑම මේසයට වාඩි වීමට වතුර ඇල්ලීමේ වෙලාවයි. ප්රතිපත්ති මාලාවක් මුද්රණය කර බෙදා හරිනු ලැබේ. ඒවා කියවන්න වෙලාවක් ඇත්තේ කාටද? ජනතාවට ඒවා අවශ්ය නැත. ඒවා නොකෙරන බව ඔවුහු දනිති. 'කවුරු ආවත් එකයි'. එදා කී දේම අදත් ජනතාව කියති. ලබන සැරෙත් ලාංකිකයාගේ හිතට එන්නේ ඔහු හැම චන්ද වාරයකදීම මුහුණ දෙන මේ ප්රශ්නයයි. වඩා හොඳ කවුද? කැහි ගෑණි ද? හොටු ගෑණි ද?
No comments:
Post a Comment